รถเมล์ คมนาคมสาธารณะที่เชื่อมโยงผู้คนจากชานเมืองเข้าสู่พระนคร

ย้อนอดีตกลับไปสมัยรัชกาลที่ 4 ยุคที่สยามประเทศริเริ่มการพัฒนาแบบแผนบ้านเมืองใหม่ให้มีความศิวิไลซ์ ด้วยการตัดพื้นที่ทำถนนเพื่อใช้สำหรับเป็นเส้นทางสัญจรสาธารณะ นอกจากเส้นทางน้ำที่มีคูคลองต่างๆอยู่ทั่วไปแล้ว อาทิ ถนนเจริญกรุง บำรุงเมือง และเฟื่องนคร และต่อเนื่องมาถึงสมัยรัชกาลที่ 5 ยุคที่มีการรื้อป้อมกำแพงเมืองเพื่อปรับเป็นพื้นผิวถนนเพิ่มขึ้นโดยรอบพระบรมมหาราชวัง ทำให้รูปแบบการเดินทางด้วยยานพาหนะต่างๆ ภายในเขตพระนคร มีความหลากหลายและพัฒนาเพิ่มขึ้นด้วยเทคโนโลยีตามยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงไป เช่น รถลาก รถม้า รถราง รถม้า รถไฟ รถยนต์ รถสามล้อ รถเมล์ เป็นต้น 

กระทั่งปี พ.ศ.2475 หลังการเปิดใช้สะพานพุทธในสมัยรัชกาลที่ 7 สะพานขนาดใหญ่ที่เชื่อมโยงให้การเดินทางจากฝั่งธนบุรีเข้าสู่พระนครได้รวดเร็ว มีการใช้รถยนต์เป็นยานพาหนะสูงขึ้นทำให้มีการสร้างถนนเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะธุรกิจรถเมล์ที่เป็นขนส่งมวลชนสู่เมืองพระนคร จนในปี พ.ศ. 2511 มีการยกเลิกการเดินรถรางถาวร แล้วมีผู้ใช้บริการรถเมล์เพิ่มจำนวนเป็นทวีคูณ มีเครือข่ายเส้นทางเดินรถเมล์กระจายตัวครอบคลุมพื้นที่กรุงเทพฯ ชั้นในและชานเมืองมากขึ้น 

รถรางสายกำแพงเมือง หรือสายบางคอแหลมบนถนนจักรเพชรผ่านหน้าวัดเลียบและปากคลองตลาด

มีรถเมล์สายไหนบ้างที่เดินทางมายังกระทรวงพาณิชย์ได้

จากข้อมูลเส้นทางรถเมล์ในกรุงเทพเมื่อปี พ.ศ.2515 จากหนังสือ "เที่ยวรอบเมืองไทย" โดย พ.เทียนทองดี มีบริษัทที่เป็นผู้ประกอบการเดินรถเมล์สายต่างๆ มากกว่า 10 บริษัท (ช่วงก่อนยกเลิกสัมปทาน) และมีสายรถเมล์ที่มีเส้นทางเดินรถมาถึงท่าเตียน สะพานพุทธและบริเวณใกล้เคียง มากกว่า 20 เส้นทาง ทำให้เห็นภาพบรรยากาศการเดินทางโดยรอบพื้นที่พระบรมมหาราชวัง ท่าเตียน ปากคลองตลาด และสะพานพุทธ จึงมีความคึกคักมากทั้งจากบรรดาประชาชนทั่วไปผู้ที่มีติดต่อกับหน่วยราชการ ข้าราชการ และเหล่าพนักงานกระทรวงต่างๆ ในละแวกนี้ ซึ่งเป็นเขตพื้นที่ศูนย์รวมของกระทรวงและหน่วยงานราชการต่างๆ หากสังเกตจากจำนวนสายรถเมล์ที่มีเส้นทางเดินรถผ่านเข้ามายังตัวเมืองพระนครมักผ่านสะพานพุทธ และสนามหลวง ซึ่งเป็นพื้นที่จัดตลาดนัดกลางเมืองกรุงเทพฯ มาตั้งแต่ปีพ.ศ.2490 ทำให้จุดนี้เป็นจุดสำคัญของการเชื่อมต่อการเดินทาง จนสมัยก่อนนี้มีคำพูดติดปากกันว่า “ถ้าหลงทางกลับบ้านไม่ถูก ให้ไปเริ่มต้นที่สนามหลวง”